عوامل خطر عدم جوش خوردگی در شکستگی های میدشفت کلاویکل متعاقب استفاده از درمان غیرجراحی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان پورسینای رشت طی سال های ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۱

چکیده: زمینه و هدف: عدم توجه به خصوصیات بیمار و نوع شکستگی در برخورد با شکستگی قسمت میانی ترقوه، منجر به بروز بالای عارضه عدم جوش خوردگی می گردد. شناسایی عوامل خطرعدم جوش خوردگی در انتخاب درمان مناسب می تواند بسیار حایز اهمیت باشد. هدف از این مطالعه بررسی عوامل خطر عدم جوش خوردگی در این نوع شکستگی-ها به دنبال درمان غیر جراحی بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی 308 بیمار بالای 18 سال مبتلا به شکستگی یک سوم میانی ترقوه همراه با جابجایی، مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات بیماران شامل اطلاعات فردی و نیز اطلاعات مربوط به شکستگی (وجود خردشدگی، سمت شکستگی، میزان جا به جایی شکستگی و زاویه دار شدن) ثبت گردید. بیماران به فواصل 2 و 6 هفته ، 3 و 6 ماه بعد از شکستگی پیگیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو، من ویتنی و رگرسیون لجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از بین عوامل مرتبط با جوش خوردگی، میزان جابجایی( 04/0=p)، خردشدگی(006/0=p) و نیز سطح تحصیلات(002/0=p ) از عوامل پیش بینی کننده عدم جوش خوردگی محسوب گردیدند. نتیجه گیری: پیش بینی و شناخت عوامل خطر عدم جوش خوردگی در بیماران مبتلا به شکستگی یک سوم میانی ترقوه، می تواند یک راهنمای بالینی برای انتخاب نوع درمان مناسب جراحی یا غیر جراحی باشد.